Het drumstel van Pierre Courbois
Door Alex KunstWachten op een optreden van Pierre Courbois is niet erg als je op de juiste plek voor het podium zit – aan de kant van de drumkit. Als je er een tijdje naar kijkt vallen je telkens nieuwe details op.
Via de zee van grote bekkens glijden je ogen vanzelf naar de opvallende gong linksonder en daar ontdek je een klein kloppertje dat aan een gammel veertje hangt. Courbois bedient hem met zijn linkervoet.
Maar er zijn meer pedalen, zoals een extra pedaal om de twee kloppers bij de basdrum te bedienen en twee andere pedalen die de spanning van het vel van de floortoms regelen, alsof het een pauk is. Vanaf die pedalen loopt een metalen draad over een stukje schuimplastic naar de andere kant van het drumstel.
De constructie in de floortoms kon je vanuit de zaal goed zien, omdat alle trommels van transparant kunststof zijn gemaakt. Dat is het leuke van het drumstel van Pierre Courbois: het ziet eruit als een rock-relikwie uit de jaren tachtig aangevuld met een heleboel huisvlijt. Tegelijkertijd oogt het als een typische jazz-set met die kleine basdrum. Geen hippe rockdrummer die zich met zo’n drumstel op een podium durft te vertonen. Voor (improvisatie)jazz-drummers zijn doorzichtige trommels ook eigenaardig, maar die hebben over het algemeen schijt aan wat hip is en wat niet.
In de Nederlandse geïmproviseerde jazz hebben ze sowieso niet veel op met mode of ontwerp. Dat zie je al aan de kleding, een colbert is op een jazz-podium een gewaagd fashion statement. Meestal zien de musici er uit alsof ze hun badkamer gaan verbouwen. Pierre Courbois vierde gisteravond zijn 75ste verjaardag op zijn drumkruk in het Amsterdamse Bimhuis, gekleed in een zwart vormeloos t-shirt en een groene broek. Gelijk heeft ie, de man hoeft niets meer te bewijzen.
Bij Nederlandse jazz-muzikanten, en dat geldt zeker voor de generatie van Courbois, draait het om Kunst met een hoofdletter K en niet om design. Na het laatste nummer voor de pauze werd de jarige grootmeester geëerd met een kunstwerk dat speciaal voor de gelegenheid was gemaakt door een bevriende kunstenaar. Het kunstwerk, rond plankje met twee zilveren drumstokken, werd door Courbois onmiddellijk uit elkaar gehaald, terwijl hij een verhandeling hield over het verschil tussen de Engelse en Duitse schroefdraad. Het belangrijkste kunstwerk van de avond stond achter hem na te trillen van het geweld dat er even daarvoor op was losgelaten.