Het nieuwe gezicht van Subbacultcha Magazine
Door Gert VerbeekNa de uitgave van The Pilot Issue in maart duurde het tot september voordat eindelijk de eerste editie van het vernieuwde Subbacultcha Magazine uitkwam. Het formaat is twee keer zo groot geworden en het blad verschijnt vier keer per jaar in plaats van elke maand. Subbacultcha Magazine past niet meer in de binnenzak van je jas, maar de vormgevers hebben nu wel meer ruimte om zich helemaal uit te leven.
Subbacultcha organiseert al tien jaar lang popconcerten en verwante culturele evenementen vanuit het kantoor in Amsterdam. Leden betalen maandelijks 8 Euro voor vrije toegang tot de alternatieve bandjes uit Nederland en ver daarbuiten die optreden onder de vlag van Subbacultcha. Het lidmaatschap geeft ook recht op een exemplaar van het Subbacultcha Magazine op de deurmat. De reden waarom het blad nog steeds Engelstalig is heeft alles te maken met het feit dat de redactie voortkomt uit Amsterdam Weekly (2004-2008), een Engelstalige uitgave voor trendy immigranten. Blijkbaar bestaat het merendeel van de leden nog steeds uit mensen die geen Nederlands kunnen lezen.
Het oude zakformaat was handig omdat je het in de broekzak kon bewaren terwijl je stond te springen op een nieuwe Hollandse belofte of zweverige chillwave uit de Verenigde Staten. Het kleine formaat was het meest geschikt voor een generatie die nog niet toe is aan een leesbril. Subbacultcha Magazine nieuwe stijl is wat dat betreft een verbetering. Oudere lezers hoeven niet langer meer een loep achter de hand te houden. Voorheen werd het maximale aantal woorden ten volste benut, wat volgepropte pagina’s met nauwelijks witruimte tot gevolg had. De pagina’s ogen nu veel rustiger. Ook de foto’s hebben geen last meer van de drukte op de tegenoverliggende pagina.
De opvallendste fotoserie in het nieuwe nummer is die van de Berlijnse fotograaf Ina Niehoff. Zij heeft eerder laten zien een goed oog te hebben voor architectuur. In haar foto’s van M.E.S.H. gaat de Duitse producer op in de omliggende bebouwing en is hij op enkele foto’s zelfs spoorloos verdwenen, alsof hij een personage is in een film van Michelangelo Antonioni.
De albumrecensies en de filmpagina’s zijn (voorgoed?) verleden tijd. Wat gebleven is zijn de pagina’s die geheel aan een jonge kunstenaar zijn gewijd, ditmaal in de tweede helft van het blad in plaats van op de middenpagina’s. In deze editie is het de beurt aan de onlangs afgestudeerde kunstenaar Jip Piet. In zijn beweeglijke tekeningen in felle kleuren en zwart-wit wisselt hij dansende creaturen en botsende planeten af met exploderende en krioelende abstracte objecten. Je kunt je een voorstelling maken welk effect deze tekeningen kunnen hebben als muurschilderingen in een concertzaal. Bekijk ook zeker even zijn website en zie je cursor veranderen in een zwarte gepelde banaan.
De immer chagrijnig kijkende zanger Elias Bender Rønnenfelt van de Deense band Iceage poseert op de voorpagina. De voorkant van Subbacultcha Magazine geeft verder geen informatie over de verdere inhoud. Dat prikkelt de nieuwsgierige lezer om het blad op te pakken en zelf op ontdekkingstocht te gaan. Het herfstnummer bevat verder onder meer interviews met zangeres, componist en performer Jenny Hval uit Oslo, het Amerikaanse duo DRINKS, de beste band uit Dokkum en Micachu & The Shapes, de band van de componiste van de soundtrack bij de speelfilm Under The Skin. Je kunt het magazine ook online raadplegen.