26 mrt 2015

Marika Hackman – We Slept At Last (2015)

Door Gert Verbeek

Toen ik Marika Hackman in september 2013 in Brussel solo zag optreden viel het me niet op, maar de videoclips en de hoes van haar debuutalbum doen vermoeden dat ze een morbide inborst heeft.

De drieëntwintigjarige Britse singer-songwriter maakte in het voorprogramma van zangeres Laura Marling een alles behalve sinistere indruk. Niets deed vermoeden dat er een monster in haar huist. De clip bij haar laatste single Animal Fear ontmaskert Hackmans ware aard. De zangeres verandert namelijk geleidelijk in een weerwolf. Het smalle beeldformaat en de verlopen kleuren roepen herinneringen op aan de beeldkwaliteit van videobanden die je begin jaren tachtig onder het kopje horror kon vinden in smoezelige videotheken. In de onderstaande videoclip bij de eerdere single Drown sterft de zangeres een langzame verdrinkingsdood en probeert ze te zingen terwijl bloed uit haar mond stroomt. Ze lijkt expres niet te willen ontsnappen aan de anonieme hand die haar een heel nummer lang wreed onder water houdt.

Vorige maand verscheen Hackmans debuutalbum We Slept At Last. Op de hoes (zie bovenstaande foto) ligt een vrouw op een kaal matras. Heeft ze een zware nacht gehad en is ze doodmoe neergeploft op het eerste beschikbare bed dat ze tegenkwam? De albumtitel wekt de suggestie dat ze slaapt. Er zijn veel aanwijzingen dat het om een eeuwigdurende slaap gaat. De kale slaapkamer maakt geen knusse indruk. Dit is typisch een ruimte waar junkies fatale injectienaalden in hun aderen zetten. De vrouw is vermoedelijk bezweken aan een overdosis.

De hoesfoto lijkt geïnspireerd door het werk van Weegee, het pseudoniem van de beroemde Amerikaanse fotograaf Arthur Fellig (1899-1968). Hij maakte veel bijzondere portretten van het rauwe leven in de grote stad en werd vooral beroemd vanwege de registraties die hij maakte in opdracht van politie en hulpdiensten zoals te zien op bovenstaande foto. De serie foto’s van de uit Californië afkomstige fotograaf Glen Erler op de website van Marika Hackman, van onder meer een vastgebonden vrouw op een kale tafel en een lichaam dat levenloos in het riet ligt, zijn in kleur in plaats van zwart-wit en niet zo klinisch als het harde nieuws dat Weegee vastlegde. Binnen de context van Erlers fotoserie toont de hoes van We Slept At Last geen schone dronken slaapster, maar een plaats delict.


We Slept At Last is verkrijgbaar op cd en lp. De vinylversie is in een oplage van 1000 uitgebracht met een uitklapbare hoes en een kunstboekwerk van 24 pagina’s.