24 nov 2015

Trends in 2015 (deel 1): Tegen de muur

Door Gert Verbeek

Design Rocks heeft dit jaar duizenden hoesontwerpen gezien. Het kan niet anders dat we daarbij opvallende overeenkomsten zijn tegengekomen. Sommige ideeën liggen nu eenmaal heel erg voor de hand. Het thema van de eerste aflevering over trends in 2015 betreft hoezen waarop muzikanten zich voor een muur laten portretteren. Is het de fotografen en ontwerpers gelukt het cliché te overstijgen?

Veel beginnende bands maken dezelfde fout bij hun eerste bandfoto. Houd het simpel en goedkoop, lijkt het motto en daarom kijken de muzikanten en hun bevriende hobbyfotograaf niet verder dan de dichtstbijzijnde muur in de buurt van het repetitiehonk. Staand voor de muur verzint ieder bandlid naar eigen smaak en zonder onderling overleg de in zijn of haar ogen perfecte pose. Door het ontbreken van enige creatieve coördinatie is het resultaat een foto van een band zonder imago. De redactie van Design Rocks heeft precies zo’n foto in de archiefmap van hun eigen, al decennia geleden opgeheven coverbandje. Na het horen van onze muziek wil je de bandleden maar al te graag tegen de muur zetten, maar dan geblinddoekt en met de handen achter de rug vastgebonden.

Een coverband

Foto’s van bandjes met een bakstenen muurtje op de achtergrond zijn berucht. Ze worden verzameld, vertoond en van sarcastisch commentaar voorzien op meerdere, in mislukte bandfoto’s gespecialiseerde websites met weinig verhullende namen als The Hall Of Douchebags. De website pastemagazine.com noemt de band bij een muur een van de vijf bandfotoclichés, wat niet wegneemt dat dit soort promotiefoto’s anno 2015 nog steeds springlevend zijn. Ze prijken in veel gevallen zelfs prominent op de voorkant van nieuwe albums en EP’s.

Het excuus voor de aanwezigheid van een muurtje op de eerste twee hoezen bovenaan deze pagina is dat deze muren onderdeel vormen van de locaties waar de platen zijn opgenomen. Het akoestische duo Black Lab staat buiten met een biertje in de hand bij te komen van hun voorbije optreden in The Mercury Lounge op Manhattan en zangeres Lalah Hathaway is nog volop bezig met haar concert in het Troubadour Theater in Los Angeles. Countryzanger Wade Hayes heeft echter geen enkele goede reden waarom hij zich voor zijn album Go Live Your Life voor een onaantrekkelijke muur heeft laten zetten. De eerste voorzichtige conclusie die we uit deze drie hoezen kunnen trekken is dat de muur niet aan een specifiek genre is verbonden.

De hoes van Wade Hayes is een eerste indicatie dat witte muren populair zijn. Ze worden gebruikt op hoezen van zowel grote namen als aanstormend talent en zijn onder meer aan te treffen op een postume compilatie van Eartha Kitt en het nieuwe album van de zingende actrice Emily Kinney (bekend van onder meer Harry Potter en The Walking Dead). Een saaie achtergrond heeft een bijkomend voordeel, want dankzij het wit komen de geportretteerde personen sterker naar voren. Rode letters doen het ook goed tegen een witte achtergrond. Witte letters zijn een minder goed idee.

De jonge singer-songwriter Julien Baker en oudgediende Tracy Bonham laten zich ook op recente publiciteitsfoto’s op weinig originele wijze vastleggen. Fotograaf Jake Cunningham doet nog moeite om in het portret van Julien Baker een contrast aan te brengen tussen de witte achtergrond en de zwarte motieven in de kleding en de schaduwen in het gezicht. De foto van Bonham maakt minder indruk. De muzikant verbleekt omdat haar witte jurk opgaat in het wit van de lucht en de overbelichte stoep.

Andere ontwerpers proberen de saaiheid van de witte stenen te doorbreken met behulp van een geblokt kleurenspel (Noel Gallagher's High Flying Birds), elkaar overlappende beelden (Obnox) en een glanzend zwarte auto (Kurt Maloo vs. Double). Het voertuig op de laatstgenoemde hoes is overigens in het beeld geplakt omdat een echte auto buiten het budget viel. Het Spaanse duo Hidrogenesse heeft de stenen laten tekenen en raamkozijnen toegevoegd zonder de regels van het lijnperspectief in acht te nemen. Het is een raadsel waarom beide heren hun gezicht vasthouden.

Mannelijke muzikanten doen graag stoer en zoeken daarom het gevaar op in donkere steegjes. Hoe groot dat gevaar is hangt af van de hoeveelheid graffiti op de muren. Holy Sons en gitarist Nils zijn wat dat betreft durfallen. Zingende komiek Seth MacFarlane en Tom Jones leunen tegen de opgestapelde bakstenen om zichzelf een moment van contemplatie te gunnen.

Hoezen met muren worden pas interessant wanneer muzikanten zich aan de foto proberen te onttrekken. Niet de weglopende zangeres Billie Marten staat centraal op de hoes van de EP As Long As, maar het onscherp in beeld gebrachte mos dat de afbrokkelende muur groen kleurt. Euros Childs onderscheidt zich van alle eerdere voorbeelden door de muzikanten volledig buiten beeld te laten. Een kruk en een bezem zorgen voor een rustgevende symmetrie. De muur is onderdeel geworden van een schilderachtig stilleven.

$uicideboy$ – Now The Moon’s Rising (2015)

Binnenkort op Design Rocks het tweede deel van trends in 2015: hoezen met handen voor gezichten.